HAYVAN DÜŞMANI YARATIKLAR....

Uzun zamandır ve artık geleneksel hale getirdiğim bir durum var. Aslında bu annemden geçti bana. O da evinin terasında her gün bunu yapar. O da şöyle ki: her kış evimin penceresinin önüne ekmek, bulgur ya da buğday gibi yiyeceklerden şu soğuk havalarda yiyecek bulamayan kuşlara veririm ve dakikasında gelip kavga ede ede onların karnını doyurmalarını bir şölen kıvamında izlerim. Kızımı da alıştırdım. Her gün kuşlara bu şekilde yiyecek veririz. Ama işin can sıkıcı tarafı, bu durumdan rahatsız olan insanlar. Aslında onlara insan demek biraz lüks bir ifade kaçtı. Neymiş hastalık geçermiş, alıştırmamalıymışız. Her yer batıyormuş falan filan. Sana ne? Benim evimin penceresinin önü, sana hiçbir zararları yok. Ayrıca ortalığın battığı falan da yok. Yıllardır yaparım bir sıkıntı yaşamadım. Ayrıca onların karnının doyduğunu görmekten daha mükemmel bir duygu olamaz herhalde.

Bazen de ekmek almak için enfes poğaçaları, çörekleri ve çeşit çeşit her daim sıcak ekmekleri olan fırına gittiğimizde de kuşlar için fazladan bir ekmek alırım. Fırının önünde bekleşen ve acaba bize de biraz pay düşer mi beklentisiyle uçuşan kuşları görünce insan nasıl dayanır ve kızımla başlarız onları beslemeye. Ekmek almaya gelen bazı bizim gibi düşünen insanların tebessümleriyle karşılaştığımız gibi kelimenin tam manasıyla gıcık olanlarla da karşılaşıyoruz. İçimden o anlarda onlara haykırmak geliyor ama söylediklerimi anlayacak zekada olmadıklarını bildiğimden o güzel nefesimi tüketmek istemiyorum.

Siz ey zavallılar! Ne yaparsanız ne söylerseniz söyleyin ben vazgeçmeyeceğim. Oh be rahatladım…